ความเข้าใจความเสี่ยง
ขนาดตำแหน่ง
การกำหนดขนาดตำแหน่งเป็นประเด็นพื้นฐานในการบริหารความเสี่ยงในการซื้อขายทางการเงิน โดยเกี่ยวข้องกับการกำหนดจำนวนเงินทุนที่จะจัดสรรให้กับการซื้อขายแต่ละครั้งโดยสัมพันธ์กับพอร์ตโฟลิโอโดยรวม
- กลยุทธ์การกำหนดขนาดตำแหน่งที่มีประสิทธิผล ได้แก่ การกำหนดขนาดตำแหน่งเศษส่วนคงที่ โดยผู้ซื้อขายจะจัดสรรเปอร์เซ็นต์ที่กำหนดจากเงินทุนทั้งหมดให้กับการซื้อขายแต่ละครั้ง ตัวอย่างเช่น การเสี่ยง 2% ของพอร์ตโฟลิโอมูลค่า 100,000 ดอลลาร์จะหมายถึงการเสี่ยง 2,000 ดอลลาร์ในการซื้อขายแต่ละครั้ง
- อีกวิธีหนึ่งคือการกำหนดขนาดตำแหน่งตามความผันผวน ซึ่งจะปรับขนาดของตำแหน่งตามความผันผวนของสินทรัพย์ สินทรัพย์ที่มีความผันผวนสูงจะได้รับการจัดสรรที่น้อยกว่าเพื่อจำกัดความเสี่ยง ในขณะที่สินทรัพย์ที่มีความผันผวนน้อยกว่าอาจได้รับการจัดสรรที่มากขึ้น
- ผู้ค้าขั้นสูงอาจใช้เกณฑ์ Kelly ซึ่งเป็นสูตรทางคณิตศาสตร์ที่คำนวณขนาดที่เหมาะสมที่สุดของชุดการเดิมพันเพื่อเพิ่มการเติบโตของความมั่งคั่งในระยะยาวสูงสุด
คำสั่ง Stop Loss
คำสั่ง Stop-Loss เป็นเครื่องมือสำคัญในการจำกัดการสูญเสียที่อาจเกิดขึ้นในการซื้อขาย คำสั่ง Stop-Loss จะขายหรือซื้อสินทรัพย์โดยอัตโนมัติเมื่อถึงราคาที่กำหนดไว้ล่วงหน้า จึงจำกัดการสูญเสียในตำแหน่งนั้นไว้ได้
- มีคำสั่ง stop-loss หลายประเภท รวมถึงคำสั่ง stop-loss คงที่ ซึ่งตั้งไว้ที่ระดับราคาหรือเปอร์เซ็นต์เฉพาะจากจุดเข้า และคำสั่ง stop-loss แบบตามราคา ซึ่งจะเคลื่อนไหวไปตามราคาของสินทรัพย์ โดยรักษาระยะห่างคงที่เมื่อราคาเคลื่อนไหวในทางที่ดี
- การวางคำสั่ง stop loss อย่างมีประสิทธิผลมักจะต้องใช้การวิเคราะห์ทางเทคนิคเพื่อตั้งคำสั่งให้ต่ำกว่าระดับแนวรับเล็กน้อยสำหรับตำแหน่งซื้อ หรือสูงกว่าระดับแนวต้านเล็กน้อยสำหรับตำแหน่งขาย หลีกเลี่ยงการตั้งคำสั่ง stop loss ในระดับที่ชัดเจนซึ่งเทรดเดอร์รายอื่นอาจตั้งคำสั่ง stop loss ไว้
อัตราส่วนความเสี่ยงต่อผลตอบแทน
อัตราส่วนความเสี่ยงต่อผลตอบแทนเป็นตัวชี้วัดที่สำคัญในการซื้อขาย โดยเปรียบเทียบผลกำไรที่อาจได้รับจากการซื้อขายกับการสูญเสียที่อาจได้รับ
- การคำนวณอัตราส่วนความเสี่ยงต่อผลตอบแทนเกี่ยวข้องกับการกำหนดความเสี่ยงเป็นความแตกต่างระหว่างราคาเข้าซื้อและราคาตัดขาดทุน และผลตอบแทนเป็นความแตกต่างระหว่างราคาเข้าซื้อและราคาเป้าหมาย ตัวอย่างเช่น การซื้อหุ้นที่ราคา 100 ดอลลาร์โดยมีการตัดขาดทุนที่ 95 ดอลลาร์ (เสี่ยง 5 ดอลลาร์) และราคาเป้าหมายที่ 110 ดอลลาร์ (ให้ผลตอบแทน 10 ดอลลาร์) ส่งผลให้อัตราส่วนความเสี่ยงต่อผลตอบแทนอยู่ที่ 1:2
- อัตราส่วนนี้ช่วยให้ผู้ค้าประเมินได้ว่าผลตอบแทนที่อาจได้รับนั้นคุ้มค่ากับความเสี่ยงที่รับไปหรือไม่ โดยทั่วไป การตั้งเป้าหมายอัตราส่วนความเสี่ยงต่อผลตอบแทนอย่างน้อย 1:2 ขึ้นไปเป็นสิ่งที่แนะนำ เนื่องจากอัตราส่วนที่สูงขึ้นบ่งชี้ถึงความสมดุลที่ดีกว่าระหว่างผลกำไรที่อาจได้รับและความเสี่ยง
การกระจายความเสี่ยง
การกระจายความเสี่ยงเป็นกลยุทธ์ที่เกี่ยวข้องกับการกระจายการลงทุนไปในสินทรัพย์ ภาคส่วน หรือภูมิภาคต่างๆ เพื่อลดผลกระทบของประสิทธิภาพที่ไม่ดีของสินทรัพย์รายการใดรายการหนึ่งต่อพอร์ตโฟลิโอโดยรวม
- การกระจายความเสี่ยงที่มีประสิทธิผลรวมไปถึงการลงทุนในสินทรัพย์หลายประเภท เช่น หุ้น พันธบัตร สินค้าโภคภัณฑ์ และอสังหาริมทรัพย์
- นอกจากนี้ ภายในแต่ละประเภทสินทรัพย์ การกระจายความเสี่ยงไปยังภาคส่วนต่าง ๆ เช่น เทคโนโลยี การดูแลสุขภาพ และพลังงาน ยังช่วยกระจายความเสี่ยงเพิ่มเติมอีกด้วย
- การกระจายความเสี่ยงทางภูมิศาสตร์โดยการลงทุนในภูมิภาคต่างๆ จะช่วยบรรเทาความเสี่ยงเฉพาะประเทศได้ การเลือกสินทรัพย์ที่มีความสัมพันธ์กันต่ำ ซึ่งหมายความว่าราคาของสินทรัพย์เหล่านั้นไม่เคลื่อนไหวไปในทิศทางเดียวกัน จะช่วยเพิ่มประโยชน์ของการกระจายความเสี่ยง ส่งผลให้พอร์ตโฟลิโอมีความยืดหยุ่นมากขึ้น
การจัดการการใช้ประโยชน์
การจัดการเลเวอเรจเป็นสิ่งสำคัญเมื่อทำการซื้อขายด้วยเงินทุนที่กู้ยืมมา แม้ว่าเลเวอเรจจะช่วยเพิ่มผลกำไรได้ แต่ก็ทำให้ขาดทุนเพิ่มขึ้นได้เช่นกัน
- การบริหารเลเวอเรจที่มีประสิทธิภาพช่วยให้มั่นใจได้ว่าการใช้เงินกู้จะไม่เพิ่มความเสี่ยงมากเกินไป การทำความเข้าใจเลเวอเรจเกี่ยวข้องกับการตระหนักว่าแม้แต่การเคลื่อนไหวราคาเพียงเล็กน้อยในเชิงลบก็สามารถนำไปสู่การสูญเสียที่สำคัญได้เมื่อใช้เลเวอเรจสูง การรักษาอัตราส่วนเลเวอเรจ ซึ่งเป็นอัตราส่วนของเงินกู้ต่อเงินทุนของคุณเอง ให้อยู่ในระดับที่จัดการได้ จะช่วยป้องกันการสูญเสียร้ายแรงได้
- การทราบข้อกำหนดมาร์จิ้นที่กำหนดโดยนายหน้าถือเป็นสิ่งสำคัญในการหลีกเลี่ยงการเรียกมาร์จิ้น ซึ่งสินทรัพย์อาจถูกบังคับขายในราคาที่ไม่เอื้ออำนวย การใช้คำสั่งตัดขาดทุนเพื่อปกป้องสถานะที่มีเลเวอเรจและการรักษาเลเวอเรจให้อยู่ในระดับที่เหมาะสมถือเป็นแนวทางปฏิบัติที่สำคัญสำหรับการจัดการความเสี่ยงอย่างมีประสิทธิภาพ
การยอมรับความเสี่ยง
การประเมินการยอมรับความเสี่ยงคือการทำความเข้าใจและกำหนดความสามารถและความเต็มใจของตนเองในการอดทนต่อการสูญเสียทางการเงินที่อาจเกิดขึ้น
- ซึ่งต้องคำนึงถึงปัจจัยส่วนบุคคล เช่น อายุ สถานะทางการเงิน และเป้าหมายการลงทุน นักลงทุนที่อายุน้อยอาจมีความอดทนต่อความเสี่ยงสูงกว่า เนื่องจากมีเวลาฟื้นตัวจากการสูญเสียมากกว่า ในขณะที่ผู้ที่มีรายได้คงที่และเงินออมที่มากพอสมควรสามารถรับความเสี่ยงได้มากกว่า เป้าหมายการลงทุนระยะยาวมักให้ความอดทนต่อความเสี่ยงสูงกว่าเมื่อเทียบกับเป้าหมายระยะสั้น
- ปัจจัยทางจิตวิทยาก็มีบทบาทสำคัญเช่นกัน การเข้าใจว่าสามารถทนต่อการสูญเสียทางการเงินได้มากเพียงใดโดยไม่เกิดความเครียดหรือตื่นตระหนกจึงเป็นสิ่งสำคัญ ประสบการณ์ในการซื้อขายสามารถเพิ่มการยอมรับความเสี่ยงได้เนื่องจากความคุ้นเคยกับความผันผวนของตลาด
- การใช้เครื่องมือประเมิน เช่น แบบสอบถามและการจำลองสามารถช่วยวัดการยอมรับความเสี่ยงได้อย่างแม่นยำและตัดสินใจซื้อขายอย่างรอบรู้